از زندان گوانتانامو تا ابوغریب فاصله‌ای دور در میان است یكی در كوبا و دیگری در عراق؛ اما نقطه اشتراكشان آمریكاست، هر دوی این زندان‌ها تحت نظر ایالت متحده آمریكا هستند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما؛ از زندان گوانتانامو تا ابوغریب فاصله‌ای دور در میان است یكی در كوبا و دیگری در عراق؛ اما نقطه اشتراكشان آمریكاست، هر دوی این زندان‌ها تحت نظر ایالت متحده آمریكا هستند؛ نام‌هایی رعب آور كه یادآور شكنجه‌هایی ترسناكتر از معمول برای افكار عمومی است، شكنجه‌هایی كه به اتفاق نظر كارشناسان و اسناد منزجر كننده، عجیب و غیرانسانی توصیف شده اند.
ماجرا زمانی غمگین‌تر می‌شود كه بدانیم در این دو بازداشتگاه، زاندانیان بدون هیچ دادگاه و محاكمه‌ای اسیر و شكنجه می‌شوند.
بعضی از آن‌ها جان سالم به در برده اند، بعضی زیر شكنجه مرده اند.
در این زندان‌ها مسلمانانی كه از دید ماموران آمریكایی مظنون به تروریست هستند بدون اثبات جرم عذاب كشیده و می‌كشند.
تصاویر معروف و دردناك سال‌های نه چندان دور از این زندان‌ها هنوز در خاطره تصویری افكار عمومی جهان جا خوش كرده است.
متصل كردن سیم‌های برق به بدن‌های برهنه زندانیان یا قسمت‌های حساس بدن و لذت بردن از تكان‌های ناشی از برق گرفتگی
توسط زندان بان ها، استفاده از سگ‌ها برای به وحشت انداختن زندانیان و تكه پاره كردن بدن آن‌ها، لخت و تحقیر كردن زندانیان، تپه درست كردن از بدنشان، گرفتن عكس‌های یادگاری توسط نظامیان آمریكایی در كنار اجساد قربانیان كه همان زندانیان عراقی بودند اسناد منتشر شده از زندان ابوغریب است؛ زندانی كه از سال 2004 تحت كنترل كشور آمریكا قرار گرفت.
این سو در گوانتانامو نیز ماجرا دردناك است، در زندانی كه از سال 2001 تحت اجاره ارتش آمریكا درآمد، محرومیت از خواب، گرسنگی دادن‌های بسیار، شكنجه از طریق زخم‌های زندانیان، ضعیف كردن فیزیكی و روانی زندانی، شكنجه‌های روحی و جسمی از جمله القای حس خفگی از مهمترین اقدامات ضد انسانی در این زندان آمریكایی به شمار می‌رود.
گوانتانامو كه از زمان جرج بوش به بهانه مبارزه با تروریست تقویت شد قرار بود طبق وعده‌های انتخاباتی اوباما همزمان با رئیس جمهور شدنش تعطیل شود، اما این اتفاق هیچوقت نیفتاد و تنها در برهه‌هایی با تبادل زندانی همراه شد.
گوانتانامو تاكنون صد‌ها نفر را به خود دیده است كه بیشترشان از كشور‌های خاورمیانه هستند بدون اینكه جرمشان مشخص باشد.
همین موضوع بار‌ها باعث اعتراض نهاد‌های حقوق بشری و مردم این كشور شده است.
ده‌ها تن هم اكنون یعنی در سال 2018 میلادی همچنان در این زندان تحت شكنجه هستند و حالا نه از بوش خبری هست و نه اوباما، بلكه ترامپ به سر كار آمده است كه می‌گوید: «به هیچ وجه قصد ندارد این زندان را تعطیل كند، زندانیان این زندان خطرناك هستند».
در مواجهه با ابوغریب و گوانتانامو با كشوری رو به رو هستیم كه مدعی حقوق بشر است، اما اگر فقط سابقه زندان‌های مخوفش را در نظر بگیریم 20 سال است نه به اعتراضات مردمی توجه می‌كند و نه گوشش بدهكار نامه‌ها و خواسته‌های سازمان ملل برای تعطیلی این زندان هاست.
گرچه بسیاری از شكنجه‌های مخوف زندان‌های آمریكا، رسانه‌ای و به آن اعتراف شده است، اما هنوز بسیاری معتقدند هیچ كس نمی‌داند بر روح و جسم زندانیان گوانتانامو در طول این سال‌ها چه گذشته، گرچه از مسئولیت نهاد‌های بین المللی نیز چیزی كم نشده است.
بررسی واقعیت زندان‌ها در كنار دیگر جنایات آمریكا در طول این سال‌ها به نظر می‌رسد یك موضوع را واضح‌تر از همیشه نشان می‌دهد، اینكه شعار حقوق بشر ایالات متحده آمریكا توخالی است.
