بازگشت امام خمینی (ره) به ایران واقعه‌ای در جریان انقلاب 1357 است كه طی آن در 12 بهمن سال 1357 امام خمینی (ره) پس از 14 سال تبعید به ایران بازگشت و در تهران مورد استقبال قریب به سه میلیون ایرانی قرار گرفت.
با گسترش قیام مردم و خروج شاه از ایران، شاپور بختیار به عنوان آخرین و تنها امید رژیم پهلوی و سردمداران غربی پشتیبان این رژیم، به عنوان نخست وزیر باقی مانده بود. در طرف مقابل تظاهرات مردم هر روز پر شورتر و مصمم‌تر می‌شد و شعار استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی بعنوان اصلی ترین خواسته مردم در نهضت انقلابی به رهبری امام خمینی مطرح می‌شد. امام خمینی كه شرط ورود خود را به كشور، خروج شاه، اعلام كرده بودند، با فرار شاه در 26 دی 1357، تصمیم به بازگشت گرفتند.
امام خمینی(ره) از سیزده آبان سال 1342 تا دوازده بهمن سال 1357، یعنی حدود چهارده سال در تبعید به سر برد و در سال 1343 ابتدا به تركیه و پس از مدتی به عراق تبعید شد و اوقات پایانی دوری از وطن را در فرانسه و در دهكده ای به نام نوفل لوشاتو گذراند. نوفل لوشاتو در روزهای اوج نهضت، به قلب تپنده انقلاب ایران تبدیل شده بود. وقتی امام را به تركیه تبعید می كردند، شاه و امریكا هیچ گاه پیش بینی نمی كردند كه او روزی پیروزمندانه به ایران باز گردد و رژیم شاهنشاهی را از بن بركند.
پس از خروج شاه در 26 دی 1357، امام در پیامی كوتاه خطاب به خبرگزاری های جهان اعلام كرد: «خروج شاه از ایران، اولین مرحله پایان یافتن سلطه جنایت بار پنجاه ساله رژیم پهلوی می باشد كه به دنبال مبارزات قهرمانانه ملت ایران صورت گرفته است. من این پیروزی را به ملت تبریك می گویم.» همچنین ایشان اعلام كرد كه در اولین فرصت به ایران باز می گردند.
شامگاه یازده بهمن، هواپیمای امام خمینی رحمه الله غرش كنان از فرودگاه شارل دوگل فرانسه به آسمان پرواز كرد. امام نماز شب را در طبقه دوم هواپیما به جای آورد و سپس در طبقه پایین هواپیما استراحت كرد. مهماندار هواپیما از مشاهده آرامش امام متعجب شده بود. هنگام طلوع فجر، امام و همراهان نماز صبح را به جماعت به جا آوردند. زمان ورود هواپیما به آسمان ایران، خبرنگاری از امام پرسید: «چه احساسی دارید؟» و امام پاسخ داد: «هیچ.» امام هیچ احساسی نداشت؛ چرا كه او فقط بر مبنای تكلیف عمل می كرد. پیروزی و شكست برای او، هر دو زیبا بود. همان طور كه شكست، او را ناامید نمی كرد، پیروزی نیز احساسات شخصی اش را برنمی انگیخت.
در دوازدهم بهمن 1357، پرشكوه ترین استقبال تاریخ جلوه گر شد. این روز یكی از ماندگارترین روزهای تاریخ معاصر ایران است و شور و شوق مردم در آن وصف ناپذیر بود. عده زیادی از مردم، خود را به تهران رسانده بودند تا در مراسم استقبال از امام شركت كنند. تقریبا در ساعت شش صبح، خیابان ها سرشار از جمعیت بود. اول صبح، میلیون ها نفر در دو طرف خیابان های مسیر امام خمینی رحمه الله ایستاده بودند و پنجاه هزار نیروی انتظامی مردمی مشغول منظم كردن آنها بودند.
مردم با تاق نصرت و گل، خیابان ها را تزیین كردند و در قلب استقبال كنندگان، دریایی از اضطراب و شادی موج می زد. در ساعت نه و سی دقیقه صبح، محبوب ملت و پرچم دار آزادی به وطن برگشت. چند لحظه پس از گشوده شدن در خروجی هواپیما، امام در حالی كه دستشان در دست مهماندار فرانسوی بود، در مقابل دیدگان مشتاقان ظاهر شد. همه اشك شادی می ریختند. فریاد «اللّه اكبر» به هوا برخاست.
